هر یک از محصولات نومد مارکت ماجرایی دارند. یکی از این محصولات، ترشی انار ست که ما بهش ناردون می گیم. در یکی از کوچ ھای سخت و طولانی با مسافران خارجی، وقتی ارتفاع کم میکردیم تا به یک آبادی برسیم، در یکی از روستاھای زیبای عشایری، در خانه های کوچک و سنگی که اولین خانه ی روستا بود، زن و شوھری دنیادیده و دوست داشتنی را شناختیم به نام ھای آقا سید ابوالقاسم و بی بی نسا خانم. نمای خانه ی سنگی این زوج زحمتکش، سراسر کندوھای عسل است که در طول سال، پر و خالی میشوند. آن شب که به خانه ی این زن و شوھر پیر پناه بردیم و از آقا سید در مورد کندوھای عسل جلوی خانه پرسیدیم، او برایمان تعریف کرد که سالھا شکارچی ماھری بوده و عمرش به شکار گذشته است؛ تا این که یک شب خوابی میبیند و بعد از آن شب، یکھو تصمیم میگیرد که دیگر شکار نرود و زندگی اش را وقف زنبورھای عسل کند؛ و حالا سالھاست که کندوداری میکند و ھر سال تابستان، عسلھایش میرسند و کا ِم خورندگان را شیرین میکنند. اما عسل، تنھا محصول خوشمزه ی این خانواده نیست. ھمان شبی که ما از مرتع دور شدیم و به دنبال برق، به سمت آبادی، ارتفاعمان را کم کردیم، بی بی نسا، با دستھای زحمتکش و زنانه اش، داشت انار دانه میکرد. بعد از خوردن غذایی که با دانه ھای انار طبخ میشد و نظیرش را ھیچ کجا نخورده بودیم، فھمیدیم که بی بی نسا خانم، غذاھایی میپزد که در خوشمزگی، حتی با عسل شیرین آقا سید ھم رقابت میکنند! یکی از غذاھای اصیلی که زاگرسی ھا نوش جان میکنند و از قضا بی بی نسا خیلی خوب میپزد، عدس پلو و ترشی انار است که در آن شب فراموش نشدنی چشیدیم. انار را عشایر از منطقه ی خاصی که درختھای انار خوبی دارد می چینند و از دانه ھای ترش و خوش طعم شان برای پخت و پز استفاده می کنند. در فصل خاصی از سال که انارھا میرسند، منظره ی انارھای سرخ و سفید و صورت ِی پھن شده در بام پلکانی خانه ھای دنج عشایری، بسیار دیدنیست. عشایر، انارھا را روی بام خانه ھا میگذارند تا به مدد باد که یکی از نیروھای مھم و مفید در زندگی روستاییست) یا به قول خودشان “شفاست” (، دانه ھای انار را خشک و در غذا استفاده کنند. این انار، معمولا در شھرھا خوب فروش نمیرود، اما در میان خود عشایر، بسیار پرکاربرد و پرطرفدار است. بی بی، اول برنج و عدس را با ھم رھسپار دیگ می کند که خوب روی آتش غلغل کنند. در ھمین حین که این دو در کنار ھم میجوشند و بخارشان بلند است، بی بی، کاسه ای را از آب برنج پر می کند و دانه ھای انار را می اندازد توی آن که خیس بخوردند و نرم شوند و بیست دقیقه تا نیم ساعت در دیگی جدا بپزند. دانه ھای انار، کم کم، ترشی شان را به آب پس میدھند و ترکیبی سرخ و خوشمزه می سازند که عشایر، آن را ترشی انار میگویند. ترشی انار، یک جورھایی خورشتی ست که روی عدس پلو میریزند. سسی که این قاطی پلوی مقوی را خوشمزه تر می کند. عشایر معمولا مقداری عدس پلو توی بشقاب شان میکشند) که گاھی ھمراه ته دیگ خوشمزه ی سیب زمینی ست (و کمی ھم ترشی انار روی برنجشان میریزند که حکم خورشت را داشته باشد. عدس پلو و ترشی انار، یکی از غذاھای ساده و درعین حال، خوش طعم و بو و خوش آب و رنگ عشایریست که در کنار غذاھای مفید و اصیل دیگر، تنوع سفره ی عشایر را تامین میکند.
