عشایر ایران روی جلد مجله اسمیت سونین (smithsonian)

یک روز صبح، گروه متوجه شدند که یکی از گوسفندان نابینا شده است و ابوالفضل مختاری، یکی از برادرزاده‌ها، اغلب او را حمل می کرد تا از گروه عقب نیفتد. چند روز بعد، بدون شمردن دام ها به راه افتادند، اما بعداً متوجه شدند که شش گوسفند در شب دزدیده شده اند.

گهگاه، گروه از یکی از روستاهای بختیاری عبور می‌کردند و روی قالیچه‌های تشریفاتی، زیر درختان بلوط غول‌پیکر از آنها استقبال می‌شد و با چای و قند پذیرایی میشدند. از آنجایی که خانواده‌های در حال کوچ، دام‌های خود را در زمین‌های روستاهایی که از آنها عبور می‌کنند می‌چرانند، اغلب پیشنهاد می‌کنند که یک حیوان را با میزبان خود به عنوان نمادی از قدردانی خود از آنها مبادله کنند، به عنوان مثال، یک بز جوان در ازای بزی با همان سن و اندازه. در یک روستا، میزبان مختاری‌ها پیشنهاد داد که یک قوچ بالغ را با اسب سفید حسین معامله کند – همدم محبوب کیانوشی که به حیوان چسبیده بود و اشک‌هایش را در حالی که پدرش در حال رای‌زنیِ مبادله‌ی او بود، پاک میکرد.

در مورد دیگری، زنی مسن به نام ثریا گفت که با وجود سختی های جسمی، زندگی در کوه را به شهر ترجیح می دهد. زندگی در شهر آسان‌تر است اما من با این سبک زندگی خوشحالم. بدن آدم متناسب می شود. آدم اینجا طولانی‌تر زندگی میکند.» دختر جوان ۱۵ ساله‌ای به نام مرضیه دیدگاه دیگری داشت. «من فکر می کنم جوانان، شهر را دوست دارند و افراد مسن، روستا را. من می خواهم به شهر نقل مکان کنم زیرا فکر می کنم زندگی در آنجا بهتر خواهد بود. شما می توانید در شهر راحت بخوابید زیرا فرصتِ کار هست. بعضی ها زندگی بختیاری را دوست دارند، اما من نه.» همینطور که جاده‌ها، مزارع، صنعت و شهرهای جدید، کوه‌ها را می‌شکافند، شکی نیست که نسل‌های جوان به طور فزاینده‌ای به سمت فرصت‌های زندگی مدرن میروند. اما پدربزرگ مرضیه، سید، که گویا بیش از ۱۰۰ سال سن داشت، به عمرِ طولانیِ زندگی عشایری اطمینان داشت. “اگر چمن و باران، خوب و کافی باشند، ما برای همیشه اینجا خواهیم ماند.”